Door Xiaoche, provincie Henan
Arrogantie is mijn essentiële zwakheid. In het verleden toonde ik regelmatig mijn gezindheid tot arrogantie, altijd dacht ik dat ik beter was dan anderen. Vooral wanneer ik artikelen aanpaste, of over het werk communiceerde met een collega, drong ik steeds mijn mening op en luisterde ik niet nederig naar de meningen van anderen. Mijn onkunde om op een harmonieuze manier samen te werken met mijn collega’s, leverde vaak problemen op tijdens het werk. Broeders en zusters brachten dit vaak bij mij ter sprake, en ook las ik regelmatig over hoe God de arrogante natuur van mensen blootstelt.
Toch had ik nog geen werkelijk inzicht in mijn eigen natuur en wezen en ik kon deze dus ook nog niet werkelijk haten, steeds wanneer ik in een situatie terecht kwam die daartoe uitnodigde, verloor ik weer de controle. Nadien walgde ik er van, maar wat is geweest is geweest, dus het enige wat ik kon doen, was blijven proberen om te begrijpen. En dus gebeurde het telkens weer. Ik voelde me erg beschaamd en hulpeloos.
Op een dag las ik in mijn stille tijd de volgende woorden van God: “Wat is de oplossing voor je menselijke natuur? Ten eerste moet je deze natuur kennen en moet je zowel het woord als de wil van God begrijpen. Hoe kun je er vervolgens zo goed mogelijk voor zorgen dat je geen onrechtmatige daden begaat en alleen datgene doet dat met de waarheid overeenkomt? Als je verandering teweeg wilt brengen, dan moet je hier goed over nadenken. Over je gebrekkig natuur, welke verdorven gezindheden je hebt en tot welke soort daden je in staat bent, welke benadering je vervolgens moet aannemen en hoe je dat kunt oefenen zodat je het onder controle krijgt. Dat zijn de cruciale vragen. […] Lin Zexu was snel boos. Op basis van zijn eigen zwakheid noteerde hij een motto in zijn kamer: ‘Bewaar je kalmte.’ Dit is een menselijke benadering, maar het werkt echt. Elk individu heeft zijn of haar eigen principes te volgen, dus moet ook jij principes stellen met betrekking tot je eigen natuur. Deze principes zijn noodzakelijk en het is uitgesloten om ze niet te hebben. Dit zou ook jouw motto moeten zijn voor je gedragscode met betrekking tot je geloof in God” (‘Het beoefenen van waarheid en het oplossen van de menselijke natuur’ in ‘Verslagen van de gesprekken van Christus’). Gods woorden gaven me een duidelijke weg die ik kon gaan. Dit begreep ik er uit: om een opstandige gezindheid te veranderen, moet je enerzijds vaak eten en drinken van de woorden van God over het blootstellen van het verdorven wezen van de mens, anderzijds heb je een slogan nodig om je op te focussen, om je eigen natuur onder controle te krijgen; zodoende kun je bewust worden van je eigen natuur en vervolgens jezelf verzaken om de waarheid in praktijk te brengen. Dus, zo formuleerde ik een slogan in overeenstemming met aspecten van mijn verdorvenheid, als mijn arrogante natuur, eigengerechtigheid, en onwil om te luisteren naar de meningen van collega’s: ‘Hoe kan een meststapel trots zijn op zijn eigen stank?’ Steeds wanneer ik iets moest bespreken met mijn collega’s, gebruikte ik eerst deze slogan om mezelf eraan te herinneren dat mijn wezen mest is en mijn hele lichaam deze stank met zich mee draagt. Ik herinnerde mezelf er ook aan hoeveel problemen ik in het verleden had veroorzaakt op het werk, omwille van mijn arrogantie en ego en dat er eigenlijk helemaal niets was om arrogant over te zijn. Op die manier kon ik niet blijven volhouden dat ik altijd volledig gelijk had en verwierf ik een splinter van een zoekend hart, waardoor ik bereid werd mij te vernederen en te luisteren naar de meningen van anderen. Soms wilde ik nog steeds anderen tegenspreken, maar dan dacht ik aan mijn slogan, liet ik bewust mezelf achter en praktiseerde ik de waarheid van de harmonieuze coördinatie.
Na een tijdje ontdekte ik tot mijn vreugde dat, wanneer ik mezelf nederig opstelde, ik door de communicatie van mijn collega’s iets kon opvangen van de verlichting en illuminatie van de Heilige Geest en inzicht kreeg in de absurde aspecten van mijn eigen opvatting van de waarheid. Tegelijkertijd ontdekte ik ook een aantal sterke kanten in anderen en een bereidheid om op hen te leunen om mijzelf aan te vullen. Ik dacht niet langer dat ik beter was met alles dan anderen en haalde mijn verwaande neus uit de hoogte. Het verzaken van mezelf was niet meer zo pijnlijk als het eerst was, ik begon werkelijk te ervaren dat mezelf nederig opstellen en bescheiden luisteren naar de meningen van anderen best prettig was, het was niet alleen bevorderlijk voor de vooruitgang van mijn eigen leven, maar het verbeterde ook de resultaten van ons werk doordat we tegemoet kwamen aan elkaars gebreken en samenwerkten als een team.
Door deze ervaring kreeg ik de gelegenheid om te proeven van de lieflijkheid van het beoefenen van de waarheid en ik zag dat het formuleren van een slogan mij hielp bij het bewust controleren van de uitbarstingen van mijn verdorven natuur, waarbij ik niet alleen minder vaak zondigde, maar ook meer mogelijkheden verkreeg om de waarheid te begrijpen. Tegelijkertijd werd ik ook meer en meer bewust van de lelijkheid en walgelijkheid van de uitbarstingen van mijn arrogante natuur in het verleden. Ik dank God om mij te leiden naar een groter inzicht in deze dingen. Van nu af aan, zal ik slogans verwoorden in overeenstemming met de verdorven aspecten van mijn natuur, en mezelf beperken zodat ik de waarheid kan beoefenen. Ik zal ook vaak Gods woord lezen om de kern van mijn natuur beter te begrijpen, zodat ik werkelijk mezelf kan haten en zo snel mogelijk mijn verdorvenheid kan wegwerken, tot tevredenheid van God.
uit ‘Getuigenissen van ervaringen met het oordeel van Christus’
Artikelen van De Kerk van Almachtige God
Lees meer: Waargebeurde christelijke verhalen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten